Opis

Pierwotnie był kościołem drewniany, wzniesiony prawdopodobnie 1140 r., związanym z osadą targową. Po lokacji miasta, połowa XIII w., wzniesiono na jego miejscu farę, najpewniej trójnawową bazylikę, którą otrzymali Kanonicy w 1284 r. z funkcją probostwa. Od 1333 roku podjęto prace nad rozbudową świątyni, wznosząc najpierw prezbiterium, a w 2. poł. XIV w. trójnawową halę z wieżą. Po zniszczeniach przez pożary w 1472 i 1486 kościół odbudowano przedłużając korpus w kierunku zachodnim, podwyższając nawę główną i przykrywając wnętrza sklepieniami gwiaździsto sieciowymi. W 1602 elewację zachodnią wzbogacono o renesansowy krużganek z loggią. Kolejna przebudowa nastąpiła po pożarze z 1730. Polegała na przekształceniu otworów okiennych na barokowe, dachów nad korpusem i wieżą na mansardowe. We wnętrzu pojawiły się iluzoryczne okna z parapetami, na których siedzą putta. Projektantem przebudowy był Karol Marcin Franz, prace budowlane prowadził Johann G. Bober ze Świdnicy, zaś wystrój malarski i rzeźbiarski wykonali artyści wrocławscy: Johann Urbański, Johann Haberle i Chrystian Conrad. Prace nad wyposażeniem kościoła trwały do około 1750, przy udziale wybitnych artystów, m.in. Georga W. Neunhertza, J. F. Feldera, Jeremiasa Knechtla, Georga A. Lichtenfelsa. W XIX i XXw. przeprowadzano wielokrotnie remonty i renowacje kościoła, największe w latach 1848-1853, 1946 i 1983-1988.