Święty Jacek Odrowąż – pierwszy polski dominikanin
- Lokalizacja
- ołtarz NMP
- Opis
- Jest jednym z najpopularniejszych polskich świętych i jednym z najbardziej wpływowych ludzi w historii zakonu dominikańskiego. Jest pierwszym dominikaninem w Polsce. Urodził się w 1183 r. w Kamieniu Śląskim koło Opola. Pochodził z bogatego i wpływowego rycerskiego rodu Odrowążów, w którym dbano o zachowanie bogatej tradycji chrześcijańskiej. Otrzymał wraz z krewnym Czesławem staranne wykształcenie w szkole krakowskiej. Po nabyciu solidnych podstaw kontynuowali w latach 1209-1214 studia zagranicą: w Pradze, Paryżu, Bolonii. Po powrocie do Krakowa otrzymali święcenia kapłańskie. Obaj towarzyszyli biskupowi krakowskiemu Wincentemu Kadłubkowi w podróży do Rzymu. W tym samym czasie u papieża przebywał Dominik Guzman z Hiszpanii, który założył nowy zakon kaznodziejski – Ordo Praedicatorum. Jacek i Czesław zetknęli się wtedy z nowatorskimi metodami misyjnymi i postanowili wstąpić do dominikanów. Po roku nowicjatu w Rzymie zostali wysłani na swoje ziemie. W 1221 r. dotarli do Krakowa, w którym zorganizowany został pierwszy dominikański klasztor w kościele św. Trójcy. Następnie powstały klasztory w Sandomierzu i Wrocławiu (1226 r.) oraz w Gdańsku w 1227 r. jako czwarty najstarszy konwent. W Polsce do klasztorów o rodowodzie średniowiecznym zaliczamy również ośrodki w Lublinie i Poznaniu. W 1228 r. Jacek podążył na Ruś. W 1240 r. w trakcie ataku wojsk tatarskich na Kijów św. Jacek odprawiał mszę w jednym z kościołów. Legenda głosi, że w trakcie ewakuacji usłyszał głos dobiegający od kamiennej figury Matki Bożej. Opuszczając kościół ostatecznie zabrał ze sobą puszkę z konsekrowanymi komunikantami oraz figurę Matki Bożej. W świetle tego przekazu św. Jacek przedstawiany jest głównie z tymi dwoma atrybutami, z monstrancją z Najświętszym Sakramentem i figurą Matki Bożej w rękach. Ostatnie lata życia święty spędził w Krakowie. Na dzień przed śmiercią Jacek zostawił współbraciom ustny testament, w którym przekazał im by dbali o pokorę, wzajemną miłość i życie w dobrowolnym ubóstwie. Święty zmarł 15 sierpnia 1257 r. Wspomnienie śmierci przypada zatem w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Został pochowany w kościele św. Trójcy, gdzie jego szczątki spoczywają do dziś. Kanonizacja św. Jacka zakończyła się w 1594 r. za czasów papieża Klemensa VIII. Był siódmym dominikaninem i piątym Polakiem wyniesionym na ołtarze.
