Opis

Po wspomnianej już katastrofie budowlanej w 1442 r., a może także po zniszczeniach wywołanych rok później przez silne trzęsienie ziemi, miejscowi patrycjusze zainicjowali akcję zbierania funduszy na budowę wielkiej nastawy skrzydłowej ołtarza głównego. Ołtarz Mariacki Wita Stwosza powstawał aż dwanaście lat (1477–1489), choć jego twórca Wit Stwosz został sprowadzony z Norymbergi przez przedstawicieli tutejszego patrycjatu wywodzących się z Rzeszy w bardzo konkretnym celu, był opłacany nad wyraz hojnie i z całą pewnością w czasie wykonywania zamówienia nie mógł zajmować się czymś innym. Budowa największego zachowanego, późnogotyckiego retabulum szafiastego była przedsięwzięciem niezwykle pracochłonnym i skomplikowanym. Fundacja takiego arcydzieła podniosła Kraków do rangi jednego z najważniejszych ośrodków rzeźby późnogotyckiej w Europie Środkowej. Mieszkańcy miasta zdawali sobie sprawę z rangi tego skarbu. Stał się on na stulecia przedmiotem dumy i głównym punktem odniesienia w budowaniu świadomości własnej odrębności.