Opis

Zabójstwo niemowląt z rozkazu Heroda stało się powodem ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu. Podczas gdy Ewangelia poświęca zaledwie kilka wierszy temu faktowi, apokryfy rozpisują się, tworząc mnóstwo legend o cudownych zdarzeniach, jakie towarzyszyły ucieczce Jezusa z Betlejem. W kwaterze tej w sposób wyjątkowy zaznaczona została osoba Jezusa Chrystusa. Siedząca na oślęciu Najświętsza Matka (w typie średniowiecznej kompozycji jako Sedes Sapientiae) stanowi tron dla Dzieciątka. O tym, że nie jest Ono zwykłym dzieckiem, przekonuje nimb krzyżowy, który przysługuje tylko Zbawicielowi. W pola krzyża wpisano trzy greckie litery „OωN”, tzn. „Ten, który jest” - określając Go jako Boga. Artysta nie tylko zilustrował epizod z życia Jezusa, ale zadbał przy tym o podanie prawdy dogmatycznej, iż Ten, któremu hołd złożyli Mędrcy, a którego prześladuje Herod, jest Synem Bożym. W apokryficznej Arabskiej Ewangelii Dziecięctwa czytamy: „A potem powstał Jusuf i osiodłał oślicę, i wsadził na nią Dziewicę i dzieciątko Jasu, i wyruszył po zachodniej stronie rzeki [Nil] ku południowi. A kiedy o szóstej godzinie kierował swój wzrok ku południowi, dostrzegł olbrzymie drzewo i poszedł [w jego kierunku] i doszedł pod to drzewo. I odpoczęli trochę, gdyż był to czas upału i dziecię było spragnione”. Dalej następuje opis szukania wody i przygotowania naczynia do zabrania jej w drogę: „I obszedł Jusuf całe miejsce [postoju] i nie znalazł [nawet] odrobiny wody, by napoić dziecię. I [wtedy] rozejrzał się Jasu i zobaczył kamień pod drzewem, i poszedł [tam] i usiadł na nim i kopnął go swą prawą nogą. I w tej samej chwili [kamień] rozpadł się i wypuścił z siebie słodką wodę. I zrobił Jusuf mały zbiornik, taki jaki [robi] pasterz, i spłynęła do niego woda. I napoił [nią] dziecię, i napił się Jusuf i Dziewica, i Salumi, i oślica...”(Ew Dz Arab, Apocrypha 2). W kwaterze Drzwi Płockich został ukazany moment, kiedy po zakończonym postoju Józef osiodłał oślicę, wsadził na nią Dziewicę i Dziecię Jezus, i ruszył w drogę.