Opis

Graf von Seeburg, urodził się ok. 1110 r., zmarł 25 VIII 1192 w Connern koło Köthen, pochowany został w katedrze magdeburskiej. Po studiach w Halberstadt i w Paryżu został najpierw kanonikiem (1146), a następnie prepozytem katedry w Halberstadt (1149). W tym samym roku został biskupem Naumburga (Zeitz). Po śmierci arcybiskupa magdeburskiego Fryderyka I von Wettin w 1152 r. doszło w kapitule do rozłamu na tle walki o sukcesję po nim. Obie strony zwróciły się z prośbą o rozstrzygnięcie sporu do Fryderyka Barbarossy, który mianował następcą Wichmana i polecił jego wybór na arcybiskupa papieżowi Eugeniuszowi III. Ten kandydatury jego nie zatwierdził, a uczynił to dopiero papież Anastazy IV. W czerwcu 1154 r. Wichman udał się osobiście do Rzymu po paliusz. W sporach Fryderyka z papieżami Aleksandrem III i Urbanem III Wichman stał po stronie cesarza i zaliczał się do jego najbliższych współpracowników. Świadom własnych celów doprowadził do powiększenia prawie dwukrotnie posiadłości arcybiskupstwa magdeburskiego. Popierał margrafa brandenburskiego Albrechta Niedźwiedzia w walkach przeciwko Wieletom i najechał Jutlandię. Zapędy zaborcze doprowadziły go do zatargów z Henrykiem Lwem, którego ostatecznie pokonał przy poparciu cesarza. Poprzez zdecydowane popieranie kolonizacji na Wschodzie oraz kodyfikację prawa magdeburskiego rozwijał tzw. Misję wschodnią. W 1171 r. założył miasto Zinna koło Poczdamu, w 1180 ufundował klasztor augustianów St. Moritz w Halle. W 1188 odbudował obrócone w popiół przez pożar dzielnice Magdeburga. Wichman był już współcześnie opiewany w pieśniach przez Gotfryda z Viterbo (1125-1192). Należał do najwybitniejszych książąt Kościoła swojego czasu. Carmina burana (XIII-XIV w.) czczą go jako „Mistrza Pokoju” (Meister des Friedens).Podobnie jak wyobrażenie Aleksandra, również przedstawienie Wichmana jest tylko symbolicznym, reliefowym „zapisem” udziału tego biskupa przy realizacji Drzwi dla katedry płockiej. Trudno określić jego rolę w tym przedsięwzięciu. Być może wspierał je finansowo. Czy kierował się przy tym zamiarem „skaptowania” biskupa Aleksandra? Czy wiązał z tym plany przyporządkowania Płocka metropolii magdeburskiej, jak to wcześniej uczynił biskup Norbert? Być może wizerunek ten jest tylko znakiem, że dzieło wykonano podczas jego episkopatu i w jego ludwisarni.