Opis

Scena główna ołtarza Mariackiego opowiada o kresie ziemskiego życia Marii. Stwosz podkreślił ponadczasowy wymiar Śmierci i Wniebowzięcia. Sceny umieszczone na płytkim proscenium szafy to nie opowieść, ale uroczysta prezentacja. Ukazując Zaśnięcie rzeźbiarz sięgnął do wykształconej w Europie Środkowej formuły Ostatniej Modlitwy Marii. Nowy sposób przedstawienia akcentuje ponadnaturalny charakter wydarzenia. Dla tej kompozycji kluczowy jest kontrast: piękne i delikatne dłonie Marii obok spracowanych, pokrytych żyłami rąk troskliwego ucznia. Apostołowie stojący w bocznych częściach szafy ujmują półkolem umieszczoną w centrum scenę Wniebowzięcia. Półkole to dopełnia arkadę obramienia. Całą kompozycję spaja postać ucznia splatającego ręce w geście rozpaczy. Palce apostoła tworzą nad głową Marii symboliczny baldachim. Postacie o poruszonych, niekiedy wręcz teatralnych pozach, spowite są w wielowarstwowo i dynamicznie drapowane szaty. Sposób ich kształtowania stanowi przetworzenie rozwiniętej w rzeźbie późnego gotyku zasady „rdzenia i łupiny”. Płaszcze apostołów to właśnie łupiny, w których zamknięte są rdzenie mocnych, muskularnych ciał. Często powtarzają się tutaj typowe dla Stwosza fałdy - odwinięta podszewka płaszcza układa się w zaostrzony kształt, a jej pole wypełniają drobniejsze fałdy, pomięte we wszystkich kierunkach.